نور وصال

از پيامبر اکرم (صلوات الله علیه و آله) نقل شده است كه حضرت داود (ع) در گفتگوهايش با خداوند عزوجل گفت: «پروردگارا! كدام يك از بندگانت نزدت محبوب‌تر است، تا به سبب آن‌كه دوستش داري، دوستش بدارم»؛ خداوند متعال فرمود:
«أحَبُّ عِبادي اليَّ نَقِيُّ القَلب نَقيُّ الكَفَّينِ لا يأتي الی أَحَدٍ سوءً وَ لا يَمشي بالنَميمةِ تزولُ الجِبالُ ولا يزولُ وَ أَحَبَّني وَ أَحَبَّ مَن يُحِبُّني وَحَببَّني الی عبادي»؛ دوست‌داشتني‌ترين بندگانم نزد من، پاك‌دلِ پاك دست است كه نه به كسي بدي مي‌رساند و نه سخن‌چيني مي‌كند، كوه‌ها از جا كنده مي‌شود، امّا او استوار مي‌ماند، مرا دوست مي‌دارد و آن‌را كه مرا دوست مي‌دارد نيز دوست مي‌دارد و مرا محبوب بندگانم مي‌سازد.
حواريون حضرت عيسي (ع) نيز وقتي از ايشان پرسيدند كه با چه كسي معاشرت كنيم؟ فرمود: «مَنْ يُذَّكِرُكُمُ اللهَ رُؤُيَتُهُ وَ يَزيدُ في عِلْمِكُمْ مَنْطِقُهُ وَ يُرّغِبُكُمْ في الآخِرَۀِ عَمَلُهُ»؛ با آن‌ كه ديدارش شما را به ياد خدا اندازد و گفتارش بر دانشتان بيفزايد و كردارش شما را به سراي ديگر دل سپرده سازد.
ويژگي‌هايي كه در اين دو روايت آمد، محيط مناسبي را فراهم مي‌آورد كه با اميد به آينده، همّت را دوچندان مي‌كند و كارِ بيشتر را نويد مي‌دهد. اگر انسان با كسي همنشين شود كه از كوه استوارتر باشد در برابر وسوسه‌ها به راحتي مقاومت مي‌ كند و هر روز بر دانش خود مي‌افزايد و با كردار و رفتارش خود را سامان مي‌دهد.
اميرمؤمنان (علیه السلام) می فرمایند:
«مَنْ تَوَرَّطَ في الامورِ غيرِ ناظرٍ في العَواقِبِ فَقَد تََعَرَّضَ لِمُفْضِحاتِ النوائب»! 
هر كه بدون عاقبت‌انديشي خود را در كارها افكند با ناگواري‌هاي رسواكننده روبرو شود.
پی نوشت:   
۱. شعب الایمان ، ج 6 ، ص 119 ، ح 7668
۲. كافي، ج 1، ص 39   
۳. كافي، ج 8، ص 19، ح 4